Gözde DOLAYMAN

Eskiden gazeteci olmak zor işti. Şimdiyse eline her mikrofon alan -aslında sazı alan- gazeteciyim diye geçiniyor. Kendileri söyleyip kendileri inanıyor ya da kendileri çalıp kendileri oynuyor!..

İşin aslı bu arkadaşlar haberin peşinden koşmaz, gündemin peşine takılırlar. Sorgulamazlar, anın ya da kendi tabirleriyle gazeteciliğin tadını çıkarırlar. Doğruyu değil, duymak istediklerini yazarlar. Hatta işlerine geldiği gibi birilerini parmağında oynatırlar.

Hele bir de ekran yüzü olmuşlarsa, o zaman iş iyice şova döner. Yarım ağız bilgi, tam ekran ego, bol kazanç!..

Ağızlara sakız olmuş gazetecilik...

Mesela "tarafsız basın" derken, neye taraf olduklarını anlamadan slogan atanlardan geçilmiyor ortalık! Bir gün bir partinin mitinginde mikrofon sallayan, ertesi gün diğerinin davetinde çay yudumlayan… Gazetecilik değil bu, PR ajansçılığı bile değil. Bu olsa olsa klavye kabadayılığı...

Kalemlerini mürekkep değil, menfaat dolduruyor bunlar... Satır aralarından değil, cüzdan aralarından okunuyor yazıları...

Gerçek gazeteci, gücün yanında değil, halkın yanında olur. Olmalıdır! Oysa bunlar, güce yelpazelik yapmaktan halkın sesini duyamaz hale gelmiş.

Farz-ı misal kaç yıllık gazeteci olursan ol, kalemşörlük gazetecilik değildir. Aldığı direktiflerle yazı yazan kalemşörlerin basın camiası içerisindeki yeri de bağımsız gazeteciliğin gölgesinde kalır. Tam da bu yüzden satılık kalemler gazeteci olarak anılmaz camiada...

Menfaat tatlı mıdır gerçekten? Sorarım, birilerinin sırtına basarak yükselenlere... Bir bakıyorsunuz, birinin arkasına yaslanmış, kalemini ona göre oynatıyor. Dün başka yeri övüyordu, bugün tam tersini...

Aslında değişen fikir değil, değişen direktif! O yüzden sözüm, birilerinin sırtından geçinerek “gazeteciyim” diye geçinenlere... Yoksa görünen köy klavuz istemiyor.

Biz, kimin gerçekten gazeteci, kimin sadece görevlendirilmiş bir kalemşör olduğunu çok iyi biliyoruz.

Ellerinizdeki lekelerin mürekkep lekesi olmadığını bildiğimiz gibi...

Esen kalın..